My chapajem ratami pavietra, byccam ryby, na bierah vykinutyja.
Tolki sprava ŭsia ŭ tym, što nia moram, a sami saboj my adrynutyja.
Tolki hora ŭsio ŭ tym, što sumnievaŭ, byccam kamieńnia – hory.
My zapluščvajem vočy i pradajem svoj honar.
I adzinaje, čaho my nie zdamo biaz boju,
Čaho vorah nia voźmie canoj luboju –
Našaj lubovi.
|
|
